Organizacja i funkcjonowanie SOR – współpraca z blokiem operacyjnym

Celem artykułu jest określenie charakterystyki wybranych elementów specyficznych dla Centrów Urazowych dla dorosłych w Polsce w kontekście bloków operacyjnych. Dodatkowym celem jest przedstawienie modelów bloków operacyjnych stosowanych na  świecie dedykowanych Centrom Urazowym oraz zasad pracy zespołu urazowego w SOR.

Obrażenia powstałe w  wyniku urazów stanowią pierwszą przyczynę śmierci w populacji osób w wieku do 44. roku życia oraz trzecią w całej populacji w Polsce (6% w 2013 roku) (1, 2). Czas dotarcia na blok operacyjny jest istotnym czynnikiem wpływającym na skuteczność diagnozowania i leczenia pacjentów z obrażeniami wielonarządowymi. Na świecie mamy wypracowanych wiele modeli bloków operacyjnych dedykowanych takim pacjentom. Centra Urazowe (CU), które powstały również w Polsce, udowodniły, że leczenie pacjenta z  obrażeniami wielonarządowymi może charakteryzować się mniejszą śmiertelnością i lepszym efektem leczenia (3,  4). Lekarze zajmujący się tym problemem szybko odkryli potrzebę posiadania dostępu do sali operacyjnej w  bezpośrednim sąsiedztwie Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR). Niestabilny chory z obrażeniami wielonarządowymi transportowany na salę operacyjną, która znajduje się na innym piętrze albo w  znacznej odległości od SOR, narażony jest na tzw. zgon do uniknięcia (5). Szpitale, które nie są Centrami Urazowymi, również mają z tym problemem. Przepisy prawa polskiego obligują Zespoły Ratownictwa Medycznego (ZRM) do  transportu chorego niestabilnego z obrażeniami pourazowymi do  najbliższego SOR, jeśli chory nie spełnia warunków do kwalifikacji do CU (6). 

Charakterystyka centrów urazowych 

Ten materiał dostępny jest dla Subskrybentów.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną Subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas