Nowe rozwiązania techniczne i kliniczne współczesnych respiratorów

fot. iStock

Artykuł stanowi podsumowanie funkcjonalności współczesnych respiratorów, ze szczególnym uwzględnieniem trybów wentylacji oraz dostosowania wentylacji mechanicznej do stanu klinicznego pacjenta.

Respirator, zwany inaczej „sztucznym płucem”, to urządzenie wspomagające lub zastępujące mięśnie chorego. Prawdopodobnie projekty urządzenia działającego jak respirator sporządził już w XV wieku Leonardo da Vinci. Pierwszego opisu wentylacji przerywanym ciśnieniem dodatnim dokonał Andreas Vesalius w połowie XVI wieku. Pierwszy respirator, działający nieco na innej zasadzie niż współczesne respiratory, opatentowali po epidemii polio w USA w 1928 roku Filip Drinker i Louis Shaw. Bezsprzecznie pierwsze urządzenia naśladujące oddech człowieka były przełomem w medycynie. Z czasem powstawały pomieszczenia, w których gromadzono „żelazne płuca”, gdzie łatwiej było opiekować się tą grupą pacjentów, a personel nabierał doświadczenia. Niewątpliwie oddziały, na których leczono patologię oddechową, były pierwowzorami dzisiejszych oddziałów intensywnej terapii. Postęp technologiczny i rozwój informatyki, jaki dokonał się w ciągu ostatnich dwudziestu lat, przełożył się bezpośrednio na postęp w medycynie. Wpłynął też znacząco na wentylację mechaniczną chorych leczonych na OIT. Zwiększał szansę na przeżycie, a w sytuacjach nagłych – na wyleczenie. Rozwój wentylacj...