Nowe rodzaje stentgraftów stosowane w leczeniu tętniaków aorty brzusznej

Implantacja stentgraftów 

Stentgraft jest protezą naczyniową implantowaną w  sposób małoinwazyjny, wewnątrznaczyniowo. Zarówno moduł główny, jak i  przedłużenia odnóżek tętnic biodrowych, są  wprowadzane przez tętnicę udową, złożone i  zamknięte w  systemie wprowadzającym. Konstrukcja systemu wprowadzającego pozwala na  uwolnienie elementów stentgraftu w  dowolnym miejscu, po  ich właściwym umiejscowieniu. Worek tętniaka znajduje się więc na  zewnątrz protezy, zostaje w  ten sposób wyłączony z  krążenia, co  oznacza, że  na  osłabioną, poszerzoną tętniakowato lub uszkodzoną w  inny sposób ścianę aorty brzusznej przestaje działać siła skurczowego ciśnienia krwi, eliminując tym samym ryzyko pęknięcia. 

Średnica systemów wprowadzających waha się od  14  F  do  22  F,  a  średnice głównego modułu aortalnego od  20  mm  do  36  mm. Zastosowanie systemów niskoprofilowych (o  średnicy systemu wprowadzającego 14  F)  zmniejszyło odsetek powikłań w  miejscu dostępu naczyniowego, a  w  wielu przypadkach umożliwiło zrezygnowanie z  chirurgicznego odsłonięcia tętnicy udowej w  celu implantacji stentgraftu. Oprócz stentgraftów rozwidlonych w  leczeniu TAB, zwłaszcza pękniętych, stosuje się protezy proste, które są  wprowadzane i  rozprężane w  aorcie i  w  jednej z  tętnic biodrowych. Implantacja tego typu protezy wymaga wytworzenia przęsła nadłonowego udowo-udowego (ryc. 2).

Wśród innych schorzeń aorty, które wymagają leczenia operacyjnego i  mogą być zaopatrzone za  pomocą implantacji stentgraftów, należy wymienić: rozwarstwienie, wrzód drążący, krwiak śró...