Niewydolność oddechowa w oddziale intensywnej terapii noworodka – aktualne standardy

Wentylacja inwazyjna 

Wśród licznych stanów związanych z  załamaniem się samodzielnej wymiany gazowej wentylacja mechaniczna jest terapią, która ratuje życie. Do  stanów, w  których zachodzi konieczność zastosowania wentylacji mechanicznej, należą: zatrzymanie oddechu, wzmożony wysiłek oddechowy pomimo zastosowania wentylacji nieinwazyjnej, zaburzenia metaboliczne, tzn. hiperkapnia z  kwasicą oddechową oraz hipoksja, wstrząs, zabieg operacyjny.

Wentylacja inwazyjna nie jest procesem fizjologicznym. W  czasie prowadzenia wentylacji mechanicznej dochodzi do  odwrócenia fizjologicznych zmian ciśnienia w  drogach oddechowych. W  czasie wdechu zamiast ciśnienia ujemnego w  drogach oddechowych występuje dodatnie ciśnienie rozprężające pęcherzyki płucne. W  czasie biernego wydechu ciśnienie w  płucach obniża się. W  związku z  powyższym wentylacja inwazyjna niesie ze  sobą szereg zagrożeń, między innymi barotraumę, volutraumę, atelektraumę czy zapalenie płuc związane z  wentylacją mechaniczną. W  związku z  tym wentylacja inwazyjna powinna trwać możliwie jak najkrócej.

Podstawową metodą wentylacji jest wentylacja ciśnieniowa, czasowo-zmienna. Wentylacja ciśnieniowa może być stosowana jako tryb całkowicie kontrolowany lub w  oparciu o  oddech własny chorego oraz jako wentylacja wspomagana. Kiedy wentylacja konwencjonalna jest niewystarczająca, w  trybie ratunkowym stosowane są  różne metody wentylacji o  wysokiej częstotliwości (HFV – high-frequency ventilation), najczęściej wentylacja oscylacyjna (HFO – high-frequency oscillation). W  tych metodach częstotliwość oddechów podawanych przez respirator może sięgać kilku tysięcy na  minutę (w  metodzie HF...