Niewydolność oddechowa w oddziale intensywnej terapii noworodka – aktualne standardy
Wentylacja inwazyjna
Wśród licznych stanów związanych z załamaniem się samodzielnej wymiany gazowej wentylacja mechaniczna jest terapią, która ratuje życie. Do stanów, w których zachodzi konieczność zastosowania wentylacji mechanicznej, należą: zatrzymanie oddechu, wzmożony wysiłek oddechowy pomimo zastosowania wentylacji nieinwazyjnej, zaburzenia metaboliczne, tzn. hiperkapnia z kwasicą oddechową oraz hipoksja, wstrząs, zabieg operacyjny.
Wentylacja inwazyjna nie jest procesem fizjologicznym. W czasie prowadzenia wentylacji mechanicznej dochodzi do odwrócenia fizjologicznych zmian ciśnienia w drogach oddechowych. W czasie wdechu zamiast ciśnienia ujemnego w drogach oddechowych występuje dodatnie ciśnienie rozprężające pęcherzyki płucne. W czasie biernego wydechu ciśnienie w płucach obniża się. W związku z powyższym wentylacja inwazyjna niesie ze sobą szereg zagrożeń, między innymi barotraumę, volutraumę, atelektraumę czy zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną. W związku z tym wentylacja inwazyjna powinna trwać możliwie jak najkrócej.
Podstawową metodą wentylacji jest wentylacja ciśnieniowa, czasowo-zmienna. Wentylacja ciśnieniowa może być stosowana jako tryb całkowicie kontrolowany lub w oparciu o oddech własny chorego oraz jako wentylacja wspomagana. Kiedy wentylacja konwencjonalna jest niewystarczająca, w trybie ratunkowym stosowane są różne metody wentylacji o wysokiej częstotliwości (HFV – high-frequency ventilation), najczęściej wentylacja oscylacyjna (HFO – high-frequency oscillation). W tych metodach częstotliwość oddechów podawanych przez respirator może sięgać kilku tysięcy na minutę (w metodzie HFO). Zaletą HFV jest minimalizacja urazu objętościowego (volutraumy) poprzez podawanie do płuc minimalnych objętości, a wymiana gazowa i eliminacja dwutlenku węgla zachodzi wskutek różnych zjawisk aerodynamicznych.
[...]