Monitorowanie pacjentów niewydolnych hemodynamicznie w toku podejmowania intensywnej terapii

Monitorowanie pacjenta w stanie zagrożenia życia po epizodzie kardiologicznym będącym jego bezpośrednią przyczyną

Fot. iStock

Monitorowanie funkcji życiowych pacjenta w okresie podejmowania intensywnego leczenia można podzielić – ze względu na metody mające zastosowanie do nadzorowania stanu pacjenta – na inwazyjne i nieinwazyjne. W prostej definicji dzieli je fakt podejmowania ingerencji w organizm człowieka, np. w przypadku zakładania kaniul i cewników, które przerywają ciągłość skóry, naruszając ustrój jako całość w odróżnieniu od metod nieingerujących w te kwestie, które wykorzystują mankiety, czujniki i głowice nieingerujące w ciągłość powłok skórnych. Ze znanych i podstawowo wykorzystywanych metod nieinwazyjnych można przytoczyć: pomiar ciśnienia tętniczego krwi, oznaczenie pulsoksymetrii, ocenę nawrotu kapilarnego (ang. capillary refill time – CRT), monitorowanie elektrokardiograficzne – EKG. Najczęściej podejmowane metody inwazyjne w intensywnej terapii to między innymi: bezpośredni pomiar ciśnienia tętniczego krwi poprzez kaniulę dotętniczą umieszczoną w naczyniu tętniczym – może to być tętnica promieniowa, pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego (OCŻ) – poprzez cewnik założony do żyły głównej górnej (VCS) lub żyły głównej dolnej (VCI) za pośrednictwem nakłucia żyły podobojczykowej, szyjnej czy udowej bądź pomiar ciśnienia zaklinowania (ang. pulmonary capillary wedge pressure – PCWP) za...