Zespół antyfosfolipidowy – aspekty kliniczne i laboratoryjne
Diagnostyka laboratoryjna i zasady interpretacji testów serologicznych
Wskazania do wykonania testów serologicznych
Należy jednoznacznie podkreślić, że oznaczanie aPLs powinno być przeprowadzane tylko u chorych z klinicznymi objawami APS. W zależności od obecności wybranych manifestacji można określić małe, średnie i duże ryzyko wystąpienia APS, co w różnym stopniu uzasadnia zlecenie oceny autoprzeciwciał:
- małe ryzyko APS: żylna lub tętnicza zakrzepica u starszych chorych,
- średnie: wydłużony czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (activated partial thromboplastin time – APTT) u osób bezobjawowych, nawracające samoistne poronienia, sprowokowana żylna zakrzepica u młodych chorych (< 50. r.ż.),
- duże: niesprowokowana zakrzepica żylna i tętnicza u młodych chorych, lokalizacja zmian zakrzepowych w nietypowych miejscach, późne utraty ciąży, jakikolwiek epizod zakrzepowy lub powikłania położnicze u chorych na choroby autoimmunizacyjne (zwłaszcza: TRU, reumatoidalne zapalenie stawów, małopłytkowość autoimmunologiczna, niedokrwistość autoimmunohemolityczna).
U chorych na TRU ocenę aPLs prowadzi się obligatoryjnie w trakcie diagnostyki (są wpisane w kryteria klasyfikacyjne). Powtórne testy wykonuje się przed: planowaną ciążą, operacją, przeszczepieniem, zastosowaniem leczenia estrogenami, przy nowych objawach, zwłaszcza neurologicznych, naczyniowych lub położniczych.
Poza fazą diagnostyki, kiedy istnieje konieczność potwierdzenia przetrwałej obecności aPLs po co najmniej 12 tygodniach, nie ma wskazań do powtarzania testów serologicznych po postawieniu diagnozy. Powtórne wykonanie testów laboratoryjnych może być podyktowane przesłankami klinicznymi, jak pojawienie się nowych objawów, konieczność rewizji rozpoznania itp. Może się zdarzyć, że w kolejnych [...]