Serologiczna diagnostyka autoimmunizacyjnych chorób wątroby

p-ANCA

Typowe przeciwciała p-ANCA występują u pacjentów z zapaleniem naczyń lub kłębków nerkowych i reagują z enzymem zlokalizowanym w cytoplazmie neutrofili – mieloperoksydazą. U pacjentów z AIH mogą występować tzw. atypowe p-ANCA dające charakterystyczny obraz okołojądrowego świecenia w IIF. Przez wiele lat nie potrafiono określić rodzaju białek, z którymi reagują atypowe p-ANCA stwierdzane w AIH. Wiadomo jednak było, że białka te znajdują się nie w cytoplazmie neutrofili, lecz w błonie jądrowej, dlatego też często dla tego rodzaju autoprzeciwciał używa się określenia przeciwciała przeciwko jądrom neutrofili – ANNA (ang. anti-neutrophil nuclear antibodies). W 2010 roku odkryto nowy autoantygen dla atypowych p-ANCA – beta-tubulinę izotyp 5 [14]. Atypowe p-ANCA skierowane przeciwko beta-tubulinie krzyżowo reagują z białkiem bakteryjnym – FtsZ, co według autorów tego odkrycia wskazuje na znaczenie mikrobioty jelitowej w aktywacji procesów autoimmunizacji w AIH. Atypowe p-ANCA, które pierwotnie były uznawane za autoprzeciwciała występujące w PSC mogą być jedynymi, które stwierdza się u chorych z AIH typu 1 (dawniej u tych chorych rozpoznawano kryptogenne AIH).

LKM

Biorąc pod uwagę typ immunofluorescencji, dzielimy przeciwciała LMK na 3 rodzaje: LKM-1, LKM-2, LKM-3 [14]. W AIH znajdowane są przeciwciała LKM-1 i LKM-3 [15, 16]. Przeciwciała LKM-2 stwierdzane są u chorych ze zmianami polekowymi w wątrobie (halotan, dihydralazyna, kwas tienylowy, ticrynafen). Przeciwciała LKM-1 reagują z cytochromem P450 o ściśle określonej sekwencji ami...