Potencjalne zastosowanie szczepów probiotycznych w leczeniu wybranych chorób

Biegunki

Biegunki w zależności od ich patogenezy można podzielić na kilka kategorii. Wyróżnia się ostre biegunki infekcyjne, biegunki występujące na skutek antybiotykoterapii oraz nadmiernego namnażania C. difficile, a także biegunki podróżnych. Biegunki infekcyjne oraz biegunki wywołane stosowaniem antybiotykoterapii są dwoma schorzeniami, wobec których aktualne wskazania do stosowania probiotyków są najlepiej udokumentowane [12, 13].

Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi odpowiedzialnymi za występowanie ostrych biegunek infekcyjnych są drobnoustroje: Escherichia coli, Salmonella spp., Shigella sp., Campylobacter sp., a także pierwotniaki i wirusy, a do infekcji dochodzi w wyniku nieprawidłowej higieny, kontaktu z osobą chorą czy spożycia skażonego pożywienia i wody [14-16]. Podstawowe czynności podejmowane w leczeniu biegunek infekcyjnych skupiają się głównie na nawadnianiu połączonym z podażą elektrolitów i leków przeciwbiegunkowych, a stosowanie probiotyków nie jest konieczne. Badania wskazują jednak na skuteczność wybranych preparatów probiotycznych w łagodzeniu objawów i skracaniu czasu oraz trwania infekcji (tab. 2).

Podobne efekty można uzyskać, stosując szczepy probiotyczne przy niwelowaniu objawów, a także zapobieganiu wystąpienia biegunek poantybiotykowych. Tego typu biegunki mogą być wynikiem każdej stosowanej dojelitowo antybiotykoterapii, zwłaszcza o szerokim spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego. Metaanalizy wskazują na korzystną rolę szczepów L. rhamnosus GG (LGG) i S. boulardii w leczeniu obu wspomnianych typów biegunek lub zapobieganiu im [17-21]. W przypadku ostrych biegunek infekcyjnych w terapii można rozważyć także szczepy L. acidophilus LB i L. reuteri DSM 17938, chocia...