Infekcje a choroby autoimmunizacyjne

Choroby autoimmunizacyjne są wynikiem wzajemnych interakcji pomiędzy czynnikami wywołującymi (zwłaszcza czynnikami środowiskowymi, w tym zakażeniami), dziedziczeniem genów uwrażliwiających, autoantygenami, zaburzeniami procesu tolerancji antygenów własnych i mechanizmów apoptozy.

W pracy zostaną przybliżone zagadnienia związane ze znaczeniem infekcji w etiopatogenezie chorób autoimmunizacyjnych, protekcyjnym wpływem zakażeń na rozwój tych chorób, zalecenia związane z przeprowadzaniem szczepień w grupie chorych na autoimmunizacyjne choroby tkanki łącznej, potencjalne interferencje czynników infekcyjnych w metodach immunologicznych oraz obserwacje kliniczne na temat związku między zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 a wybranymi chorobami reumatycznymi.

Mechanizmy autoimmunizacji w przebiegu infekcji

Czynniki infekcyjne (bakterie, wirusy, pasożyty) mogą prowadzić do rozwoju choroby autoimmunizacyjnej na drodze różnych mechanizmów (ryc. 1).

Jednym z lepiej poznanych jest molekularna mimikra. Zgodnie z tą teorią zakażenie wirusem lub bakterią mającymi epitopy wykazujące podobieństwo do antygenów gospodarza może prowadzić do aktywacji limfocytów autoreaktywnych i rozwoju odpowiedzi na własne antygeny, których ekspresja zwiększa się pod wpływem gorączki, miejscowego niedotlenienia oraz nasilenia produkcji reaktywnych form tlenu towarzyszących infekcji.

Innym mechanizmem prowadzącym do autoimmunizacji jest tzw. autoimmunizacja „przy okazji”, na którą składają się: odpowiedź na wzmożone przetwarzanie i prezentację własnych antygenów, następujące po nich szerzenie się epitopów, uwalnianie cytokin i poliklonalna aktywacja limfocytów T i B. Dodatkowo nasilony w [...]

Ten materiał dostępny jest dla Subskrybentów.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną Subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas