Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego, dowód osobisty i co dalej?

Powyższe wyjaśnienie stanowi i  tak znaczne uproszczenie opisu całej historii tego projektu i  pomija wcześniejszy okres prac nad stworzeniem kompleksowego systemu (rozpoczętych przez NFZ już w  2007 roku) bazującego na  dwóch komplementarnych kartach: Karcie Ubezpieczenia Zdrowotnego i  Karcie Specjalisty Medycznego. Obie karty miały być wyposażone w  podpis elektroniczny i  klucze służące do  identyfikacji posiadaczy tych kart w  systemach informatycznych. Impulsem do  tych prac było wcześniejsze wdrożenie przez ówczesnego dyrektora Śląskiej Kasy Chorych Andrzeja Sośnierza Elektronicznej Karty Pacjenta na  terenie całego Śląska, zapewniającej funkcjonalność, jaka była w  tych latach dostępna dla budżetu i  możliwości Kasy. Karta ta, mająca wyłącznie funkcjonalność karty pamięciowej (nie miała procesora, więc nie było możliwe składanie przy jej pomocy podpisu elektronicznego), zapewniała radykalną poprawę jakości wprowadzanych w  trakcie rejestracji pacjentów danych, miała również pewne elementy kryptograficzne zapewniające możliwość weryfikacji kolejności operacji wykonywanych z  jej użyciem (tzw. licznik). Karta ta  z  powodzeniem funkcjonuje także dzisiaj.

Kolejne zmiany koncepcji

Powracając do enigmatycznego wyjaśnienia zamieszczonego we wskazanym wcześniej dokumencie Ministerstwa warto zwrócić uwagę na sformułowanie „powrót do  koncepcji (elektronicznego – przyp. autora) dowodu osobistego”. Uzasadnia ono przekreślenie wieloletnich prac koncepcyjnych prowadzonych także z  udziałem największych firm europejskich, a także (o czym nie wspomniano) zrealizowanego już przez NFZ pierwszego etapu projektu polegającego na zbudowaniu tzw. Infrastruktury Klucza Publicznego (PKI), dzięki której można by wydać 120 mln certyfikatów (po tr...