Kardiowertery-defibrylatory i ich zastosowanie
Wszczepialne kardiowertery
U niektórych pacjentów ryzyko wystąpienia NZK jest szczególnie duże. Do tej grupy należą: pacjenci po zawale serca ze znacznie uszkodzoną lewą komorą, osoby po przebytym incydencie zatrzymania krążenia oraz niektórzy inni pacjenci z przewlekłymi chorobami układu krążenia. Ponieważ u tych osób ryzyko NZK jest szczególnie duże, mogą oni zostać zaopatrzeni w osobiste urządzenie do wykonania defibrylacji, co zwiększa ich szanse przeżycia NZK, jeśli w jego powstaniu biorą udział migotanie komór lub zaawansowany blok przedsionkowo-komorowy. Urządzenia, które są wykorzystywane w tym celu, to wszczepialne kardiowertery-defibrylatory (ICD). Są one wszczepiane pod skórę, tak jak zwykłe stymulatory serca.
Pierwszy ICD był wszczepiony u pacjenta w 1980 roku i wówczas wszczepienie urządzenia wymagało wykonania torakotomii (8). ICD może nie tylko przerwać migotanie komór defibrylacją, ale również wykonać kardiowersję elektryczną w przypadku rozpoznania częstoskurczów komorowych. Dodatkowo mają one możliwość stymulacji serca w przypadku wystąpienia bradykardii oraz szybkiej stymulacji serca dla przerwania częstoskurczów komorowych, czyli tzw. stymulacji przeciwczęstoskurczowej (antytachycardia pacing – ATP). ICD to urządzenie, które ma za zadanie wykonać defibrylację w przypadku wystąpienia migotania komór oraz częstoskurczu komorowego. Posiada ono również inne funkcje, takie jak stymulacja serca w przypadku wystąpienia bradykardii czy stymulacja ATP w przypadku częstoskurczu komorowego. Dodatkowo niektóre urządzenia mogą mieć również funkcję resynchronizacji czynności komór (9). Urządzenia typu AED mogą wykonać jedynie defibrylację, jeśli jest wskazana.
Urządzenia ubieralne
Ostatnio na rynku [...]