Kardiowertery-defibrylatory i ich zastosowanie

Wszczepialne kardiowertery

U niektórych pacjentów ryzyko wystąpienia NZK jest szczególnie duże. Do  tej grupy należą: pacjenci po  zawale serca ze znacznie uszkodzoną lewą komorą, osoby po  przebytym incydencie zatrzymania krążenia oraz niektórzy inni pacjenci z  przewlekłymi chorobami układu krążenia. Ponieważ u  tych osób ryzyko NZK jest szczególnie duże, mogą oni zostać zaopatrzeni w  osobiste urządzenie do  wykonania defibrylacji, co  zwiększa ich szanse przeżycia NZK, jeśli w  jego powstaniu biorą udział migotanie komór lub zaawansowany blok przedsionkowo-komorowy. Urządzenia, które są  wykorzystywane w  tym celu, to  wszczepialne kardiowertery-defibrylatory (ICD). Są one  wszczepiane pod skórę, tak jak zwykłe stymulatory serca.

Pierwszy ICD był wszczepiony u  pacjenta w  1980 roku i  wówczas wszczepienie urządzenia wymagało wykonania torakotomii (8). ICD może nie tylko przerwać migotanie komór defibrylacją, ale również wykonać kardiowersję elektryczną w  przypadku rozpoznania częstoskurczów komorowych. Dodatkowo mają one możliwość stymulacji serca w przypadku wystąpienia bradykardii oraz szybkiej stymulacji serca dla przerwania częstoskurczów komorowych, czyli tzw. stymulacji przeciwczęstoskurczowej (antytachycardia pacing – ATP). ICD to urządzenie, które ma  za  zadanie wykonać defibrylację w przypadku wystąpienia migotania komór oraz częstoskurczu komorowego. Posiada ono również inne funkcje, takie jak stymulacja serca w  przypadku wystąpienia bradykardii czy stymulacja ATP w przypadku częstoskurczu komorowego. Dodatkowo niektóre urządzenia mogą mieć również funkcję resynchronizacji czynności komór (9). Urządzenia typu AED mogą wykonać jedynie defibrylację, jeśli jest wskazana.