Inwazyjna diagnostyka i leczenie tętnic wieńcowych
Powikłania interwencji wieńcowych
Całkowita częstość powikłań po koronarografii nie powinna przekraczać 2% (24). Najczęstsze są powikłania miejscowe, a wśród nich dominują stosunkowo mało dolegliwe dla chorych krwiaki w miejscu wkłucia, znacznie rzadszymi powikłaniami miejscowymi są przetoka tętniczo-żylna lub tętniak rzekomy w miejscu kaniulacji tętnicy. Innymi, rzadziej występującymi powikłaniami są: zaburzenia rytmu serca, reakcje związane z podaniem środka kontrastowego, powikłania hemodynamiczne i mózgowe, zgon oraz zawał mięśnia sercowego. W przypadku podejrzenia powikłania miejscowego, takiego jak przetoka tętniczo-żylna czy tętniak rzekomy, wskazane jest wykonanie badania USG miejsca wkłucia, które pozwala na zdefiniowanie powikłania i ustalenie dalszego postępowania. Czasem wskazana może być interwencja chirurgiczna. Ogromna większość krwiaków ulega samoistnemu wchłonięciu, tylko niektóre wymagają wydłużenia pobytu chorego w szpitalu lub dodatkowego leczenia. Konsultacja chirurga naczyniowego jest zawsze konieczna w przypadku stwierdzenia zaburzeń ukrwienia kończyny spowodowanych przez ucisk na naczynia.
Wszystkie powikłania, nawet miernie nasilone miejscowe, mogą stanowić problem dla pacjenta, a także placówki, w której wykonano badanie. Wystąpienie powikłań wiąże się z koniecznością wykonania dodatkowych badań lub nawet dodatkowych procedur leczniczych, przedłuża czas hospitalizacji i podnosi jej koszty. W pełni zrozumiałe jest więc, że preferowanym dostępem jest dostęp promieniowy. Jego zastosowanie pozwala na redukcję nie tylko wczesnych powikłań miejscowych, a także krwawień i liczby zgonów zarówno z przyczyn sercowych, jak i ogólnych (25, 26). Przewagę kaniulacji tętnicy promieniowej w porównaniu z udową wykazano zarówno dla zabiegów planowych, jak i ostrych zespołów wieńcowych (5).
[...]