Inwazyjna diagnostyka i leczenie tętnic wieńcowych
Zabiegi lecznicze
Pierwszy na świecie zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej został przeprowadzony w 1977 r. przez Andreasa Gruentziga, natomiast w Polsce jako pierwszy taki zabieg wykonał W. Rużyłło w 1981 r. (13). Od tamtego czasu ta metoda rewaskularyzacji była stale doskonalona i stała się jedną z najczęściej wykonywanych interwencji terapeutycznych w kardiologii.
Zabiegi te wykonywane są z tego samego dostępu naczyniowego co koronarografia. Do zabiegu angioplastyki wieńcowej kwalifikowani są chorzy z istotnymi zwężeniami w co najmniej jednej z dużych tętnic nasierdziowych. Obecnie dostępny sprzęt pozwala na implantację stentów do naczyń o średnicy ≥ 2,0 mm. Współcześnie zabieg angioplastyki wieńcowej polega na poszerzeniu zwężonej tętnicy wieńcowej, początkowo za pomocą balonu oraz docelowo na implantacji stentu. Nowoczesne platformy stentowe zapewniają długotrwałą ochronę poszerzonego miejsca przed nawrotem zwężenia, zabezpieczając tym samym prawidłowy napływ krwi do miokardium.
Postęp medycyny w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego sprawia, że zabiegi rewaskularyzacji tętnic wieńcowych coraz częściej wykonywane są u pacjentów w podeszłym wieku, z licznymi obciążeniami dodatkowymi. Z wiekiem oraz w przebiegu niektórych chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca, niewydolność nerek, wzrasta stopień uwapnienia tętnic wieńcowych. Angioplastyka balonowa zmienionego w ten sposób naczynia może wiązać się z jego niepełnym poszerzeniem, zwiększonym ryzykiem perforacji czy brakiem właściwego rozprężenia stentu, co zwiększa ryzyko zakrzepicy i restenozy, tym samym pogarszając rokowanie.
Alternatywą jest wówczas zabieg rotablacji, który wykonuje się za pomocą wprowadzanego do naczynia wysokoobrotowego [...]