Epidemia COVID-19 − nowe wyzwanie dla SOR

fot. iStock

Intensywność i skala szerzenia się choroby zakaźnej wynika z wielu przyczyn. Ogromną rolę odgrywają: cechy biologiczne czynnika zakaźnego, zdolność przeżycia w środowisku, sposób i drogi przenoszenia, wrota zakażenia, dawka zakaźna, zdolność przełamania bariery obronnej ustroju lub sztucznych barier ochronnych, odporność populacji. Biorąc te czynniki pod uwagę, można wypracować najlepszy w danym przypadku model organizacji i zarządzania postępowaniem medycznym w SOR-ze.

Pandemia COVID-19 zmieniła postrzeganie zagrożeń biologicznych przez personel medyczny. W ochronie zdrowia nie doceniało się w należnym stopniu zagrożeń wynikających ze skutków niekontrolowanego rozprzestrzeniania się wysoce zjadliwych patogenów. Epidemie chorób zakaźnych występowały i rozprzestrzeniały się na odległych od Europy obszarach, głównie w Afryce i Azji południowo-wschodniej. Ich skutki były czasami odczuwalne na odległych kontynentach, np. przypadki SARS w Kanadzie w 2003 roku (1). Podczas epidemii wprowadzano w Europie wzmożony nadzór epidemiczny i zaostrzony monitoring ruchu pasażerskiego, z uwzględnieniem kontroli sanitarnej na granicach. Metody te dotychczas w wystarczający sposób chroniły mieszkańców Europy, w tym naszego kraju. Zdaniem specjalistów medycyny katastrof pojawienie się nowego rodzaju patogenu, mogącego pokonać lub ominąć tradycyjnie stosowane metody ochrony, było jedynie kwestią czas...