Do czego służą systemy sprawozdawczości?

Sprawozdania – smutna konieczność

W efekcie w systemie generowany jest ogrom danych. Danych, z których w dużym stopniu nic nie wynika (albo wynika niewiele), a które cała rzesza ludzi przygotowuje codziennie w pocie czoła i przesyła komuś, kto nie robi z nich użytku. Nie robi, bo nie umie zrobić albo, tak naprawdę, dane te i tej osobie (instytucji) nie są do niczego przydatne.

Nie dziwota więc, że na hasło „sprawozdanie” ludzie reagują alergicznie, rodzą się w nich mordercze instynkty, ich motywacja, by owo sprawozdanie sporządzić, jest prawie żadna, a żeby zrobić je dobrze – zerowa. Robią więc je zgodnie z zasadą: „zrobimy tak, żeby się nie czepiali”. Albo żeby im się nie chciało czepiać. Można też zaryzykować tezę, że (z powodów podanych powyżej) instytucja zewnętrzna nie ma sama motywacji do „czepiania się”, czyli dostawania danych, o które prosiła.

Takie podejście sprawia, że w systemie jest nie tylko dużo danych (o czym była mowa wcześniej), ale też sporo zagonionych i wkurzonych ludzi, którzy są przekonani, że „my tu się z robotą nie możemy wyrobić, a ci nam jakieś durne tabelki przysyłają do wypełnienia”. Samo wkurzenie, to niecała prawda o skutkach, jakie niesie opisywane podejście do zbierania danych. Ludzie, którzy nie widzą sensu swojej pracy, muszą być do niej kupowani. Bo brak satysfakcji musi być czymś zastąpiony – zastąpiony pieniądzem. Ludzie będą robić, co im się każe, ale przy braku satysfakcji z wykonywanej pracy będą oczekiwać wyższych wynagrodzeń. Rzecz jasna, przyczyn do bycia wkurzonym w systemie jest więcej. Kwestia nikomu niepotrzebnych (mało przydatnych) sprawozdań to jeden z drobnych kamyczków, które budują górę problemów.

Skoro ZOZ-y tak się narobiły przy produkowaniu sprawozdań dla innych...