Diagnostyka, leczenie i monitorowanie ciężkich zakażeń w OIT
Leczenie
Podstawą leczenia zakażenia jest antybiotykoterapia. Jednakże w zależności od lokalizacji zakażenia postępowaniem z wyboru może być leczenie operacyjne. W takim aspekcie antybiotykoterapia jest elementem dodatkowym. W OIT najczęściej jest to terapia empiryczna, której weryfikacja powinna się odbyć po otrzymaniu wyniku badania bakteriologicznego. Antybiotyk wybrany według zasad terapii empirycznej (spektrum przeciwdrobnoustrojowe, czas włączenia i zakończenia terapii, prawidłowe dawkowanie, właściwa penetracja do tkanek) zwiększa skuteczność leczenia i ogranicza selekcję szczepów wieloopornych. Antybiotyk powinien zostać podany niezwłocznie po postawieniu rozpoznania, bez oczekiwania na wynik badania mikrobiologicznego, po wcześniejszym pobraniu materiału do badań mikrobiologicznych. Terapia nie powinna trwać dłużej niż 7 dni. W razie, gdy objawy zakażenia nie ustępują lub wykładniki zakażenia nie ulegają obniżeniu, po 3. dobie należy wdrożyć badania diagnostyczne w celu identyfikacji powikłań lub skuteczności terapii antybiotykiem. Jednym z elementów skuteczności terapii jest penetracja antybiotyku do miejsca zakażenia. Leki przeciwdrobnoustrojowe dobrze penetrują do otrzewnej, dróg żółciowych oraz narządów miąższowych. Natomiast trzustka jest narządem, w którym leki przeciwbakteryjne osiągają niewielkie stężenie. Penetrację antybiotyków do ważnych kompartmentów u chorych leczonych w OIT przedstawiono w tab. 1.
Dodatkowym elementem istotnie wpływającym na skuteczność terapii jest zdolność do uwalniania endotoksyn. Właściwości bakteriobójcze antybiotyków doprowadzają do rozpadu komórki drobnoustrojów, uwalniając z nich peptydoglikany i LPS. Uwolnienie znacznych ilości endotoksyn doprowadza do nasilenia kaskady procesów zapalnych, [...]