Diagnostyka, leczenie i monitorowanie ciężkich zakażeń w OIT
Prokalcytonina
PCT jest białkiem produkowanym w komórkach C tarczycy. Jest to grupa komórek neuroendokrynnych. U zdrowych osób stężenie PCT w surowicy wynosi poniżej 0,1 ng/ml. Osiągane przez PCT stężenia mogą być wskazówką do rozpoznania poszczególnych postaci klinicznych infekcji. Wzrost stężenia prokalcytoniny następuje w ciągu 2-4 h po zadziałaniu czynnika uszkadzającego. U większości chorych maksymalny wzrost stężenia występuje w ciągu 6-8 godzin po zadziałaniu czynnika uszkadzającego. Stężenie PCT m w surowicy krwi może wzrosnąć nawet 1000-krotnie. Najczęściej ten maksymalny wzrost występuje po 14 godzinach od zadziałania czynnika uszkadzającego. Oznacza to, że bardzo wiele komórek produkuje prokalcytoninę w odpowiedzi na zakażenie bakteryjne. Prokalcytonina jest stosunkowo czułym i swoistym markerem zakażenia bakteryjnego (czułość − 74-100%, swoistość − 70-100%). Może służyć jako marker ciężkich infekcji w zakażeniach, w których nie można bezpośrednio wykryć czynnika etiologicznego, a objawy kliniczne są niecharakterystyczne. Wzrost stężenia PCT w odpowiedzi na zakażenie następuje wcześniej niż CRP lub leukocytoza lub OB. Dzięki monitorowaniu stężenia PCT prawdopodobnie możliwe jest uchwycenie wczesnego stadium zakażenia, w którym należałoby włączyć antybiotykoterapię. Charles i wsp. wykazali, że w sepsie wywołanej przez drobnoustroje Gram-ujemne stężenie PCT jest znacząco wyższe niż w przypadku sepsy, której przyczyną są bakterie Gram-dodatnie. U chorych, u których rozpoznano sepsę, wartości PCT są znacznie wyższe niż u chorych tylko z objawami zakażenia (5).
Ważnym elementem u chorych zakażonych jest diagnostyka mikrobiologiczna. Powinna być podjęta w każdym przypadku podejrzenia zakażenia u pacjenta hospitalizowanego. Istotną rolę spełniają badania [...]