Chirurgia naczyniowa – nowe technologie, trendy i perspektywy

Leczenie niedrożności żył głębokich

Niedrożność żył głębokich jest konsekwencją przebytej zakrzepicy żył głębokich, co w postępie czasowym wiązać się może z obecnością ich zwężeń lub niedrożności, prowadząc do nadmiernej sztywności ściany żylnej, uszkodzenia zastawek czy wytworzenia się nadmiernego krążenia obocznego. W krajach Europy Zachodniej każdego roku u 1/1000 mieszkańców dochodzi do zakrzepicy żył głębokich (DVT), z czego u 40% zakrzepica lokalizuje się w odcinku biodrowo-udowym. Rekanalizacja, czyli odzyskanie światła przepływu krwi w niedrożnym segmencie biodrowo-udowym, następuje jedynie u 15-30% chorych.

Nawrotowość tych zmian prowadzi częściej do klinicznych objawów zespołu pozakrzepowego (ZPZ) z dominacją zaburzeń mikrokrążenia i nasilonym obrzękiem kończyn dolnych. Rzadziej przyczyną niedrożności żylnej mogą być zespoły uciskowe o etiologii nowotworowej lub spowodowane nieprawidłowościami anatomicznymi, np. zespół May-Thurnera. Ten niezakrzepowy obturacyjny zespół żył biodrowych spowodowany uciskiem żyły biodrowej wspólnej lewej przez krzyżującą ją tętnicę biodrową wspólną prawą na podłożu kręgosłupa występuje głównie u kobiet, z częstością 2-5% populacji, ujawniając się najczęściej między 20. a 40. rokiem życia.

Nowa era leczenia niedrożności żył głębokich (Deep Venous Occlusion, DVO) wiąże się głównie z możliwościami przezskórnej wewnątrzżylnej angioplastyki z implantacją nowej generacji samorozprężalnych stentów o dużej sile radialnej i proporcjonalnej giętkości do zwężeń i niedrożności głównie w obrębie żyły biodrowej i głównej dolnej. Wskazaniami do zabiegu stentowania żył biodrowych są: objawowy zespół pozakrzepowy niepoddający się wieloletniemu leczeniu, przebyta zakrzepica żył głębokich w osi biodrowo-udowej, jej nawrót oraz zespół uciskow...