Bioprinting, czyli narządy z drukarki – wielkie możliwości czy ogromne zagrożenie?
Technologia
Od momentu opatentowania technologii druku przestrzennego powstał szereg różnych technologii umożliwiających tworzenie obiektów przestrzennych z różnego rodzaju materiałów na podstawie wcześniej otrzymanego źródła cyfrowego w postaci przygotowanego pliku. W istocie każda z wymienionych poniżej technologii, zarówno w klasycznym ujęciu drukowania 3D, jak i biodruku, jest procesem warstwowego nakładania tworzywa, z którego zbudowany jest produkt finalny. Wyróżnia się trzy podstawowe elementy potrzebne do otrzymania finalnego produktu w ramach technologii (7):
- cyfrowy projekt,
- dostosowana technologia,
- odpowiedni materiał.
W celu poprawnej pracy urządzenia, drukarka 3D otrzymuje plik z rodziny CAD (ang. computer aided design), utworzony wcześniej w odpowiednim środowisku projektowym. Istnieją liczne możliwości i sposoby pomocy użytkownikom w dostarczeniu odpowiednich danych cyfrowych do urządzeń wytwórczych. Model zawarty w takim pliku jest przygotowany do druku poprzez odpowiednie oprogramowanie urządzenia dostarczonego przez producenta, które tnie istniejący obiekt na tysiące cienkich warstw. Grubość poszczególnych warstw ustalana jest przez użytkownika, ale także przez możliwości sprzętowe i dokładność drukarki 3D. Informacje o pociętych warstwach przesyłane są do urządzenia, które przetwarza pocięte warstwy na polecenia, jakie musi wykonać maszyna, aby w procesie wytwarzania powstał pierwotnie przygotowany model (8).
Jak wspomniano powyżej, druk 3D oraz biodruk 3D określić można bardziej jako szereg powiązanych ze sobą procesów wytwórczych niż jeden ściśle zdefiniowany. Każda z omawianych technologii oparta jest o obróbkę przyrostową (ang. additive manufacturing), gdyż każda z nowych części obiektu [...]