Analizatory parametrów krytycznych

Badania za pomocą aparatów do parametrów krytycznych wykonywane w oddziałach intensywnej terapii, SOR-ach, oddziałach intensywnej terapii noworodka oraz innych oddziałach, w których prowadzone jest leczenie pacjentów w stanach ciężkich, mają w kilku punktach przewagę nad badaniami wykonanymi w laboratoriach stacjonarnych.

Parametry krytyczne nieodmiennie kojarzą się z wykonywaniem badania gazometrii oraz poziomu elektrolitów. Termin „kwasica” czy „zasadowica” zmusza lekarza do podjęcia natychmiastowych działań w celu ratowania życia chorego. Historia wymienionych terminów jest jednak znacznie dłuższa niż możliwości oznaczania pH krwi, prężności tlenu we krwi tętniczej czy poziomu dwutlenku węgla. Oznacza to jednak, że poszukiwano metody oznaczenia wymienionych parametrów i wykorzystania jej w terapii chorych. Terminu kwasica użyto po raz pierwszy w 1898 roku przy opisie przypadku cukrzycowej kwasicy ketonowej. Ponad 20 lat później użyto po raz pierwszy terminu zasadowica. W 1917 r. Donald van Slyke wprowadził metodę gazometryczną całkowitego oznaczania CO₂ oraz O₂ we krwi. Początkowo opracował metodę z wykorzystaniem techniki wolumetrycznej, następnie w ciągu kolejnych lat ją udoskonalał. Wykonywanie badań na podstawie opisanych technik było wykorzystywane w wielu szpitalach od lat 30. do 60. XX wieku. W 1934 r. Peters i van Slyke opublikowali dwutomową pracę dotyczącą badan laboratoryjnych. Jednak dopiero czasy po II wojnie światowej (postęp technologiczny) oraz epidemia polio, która pustoszyła kraje Europy w latach pięćdziesiątych, wymusiły postęp w ...