Technologie w diagnostyce obrazowej – kryteria wyboru aparatury

Optymalne obrazowanie RTG

Choć metoda ustępuje coraz częściej innym rodzajom badań, nadal jednak jest niezastąpiona w przypadku konieczności wykonania pilnego badania kości długich w warunkach centrum ratunkowego oraz w niektórych zastosowaniach ortopedycznych. Sprawdza się także w mniejszych ośrodkach, gdzie zakup tomografu komputerowego przekracza możliwości finansowania placówki.

Podstawowy aparat RTG składa się z lampy rentgenowskiej, zespołu filtrów, kolimatora (ogranicznika promieniowania), kratki przeciwrozproszeniowej, stołu do umieszczenia pacjenta oraz detektora promieniowania. W klasycznej radiografii detektorem był zazwyczaj film – wówczas metodę określamy jako analogową – jednak współcześnie najczęściej jest to detektor cyfrowy, zdecydowanie bardziej użyteczny z punktu widzenia radiologa. Umożliwia częściowe skorygowanie nieprawidłowej ekspozycji, manipulowanie parametrami wyświetlania przez lekarza oraz dowolne powielanie i przekazywanie obrazu, niezbędne w przypadku telemedycyny. Istnieją też metody pośrednie, w których można stosować zarówno filmy analogowe, jak i fosforowe płyty cyfrowe, odczytywane następnie w zewnętrznym czytniku. Taki system może sprawdzić się w przypadkach niskokosztowego unowocześnienia istniejącego sprzętu analogowego, jednak w przypadku zakupu nowych aparatów zdecydowanie rekomendowany jest aparat cyfrowy. Dodatkowe wyposażenie aparatów obejmuje ściankę – pionowy uchwyt na kasety, używany szczególnie do wykonywania zdjęć P-A klatki piersiowej, telekomando – system zdalnego sterowania do precyzyjnego pozycjonowania i wyzwalania ekspozycji bez narażania personelu na promieniowanie X, zdjęcia warstwowe – tomosynteza, przybliżająca nieznacznie zdjęcie RTG do tomografii...