Przydatność badań TK i MR w ocenie narządów klatki piersiowej i jamy brzusznej
MR jamy brzusznej
MR sprawdza się najlepiej w przypadkach weryfikacji zmian wykrytych badaniem TK o niepewnym charakterze. Najczęściej są to zmiany ogniskowe wątroby. Przewagą MR jest nie tylko lepsza rozdzielczość liniowa i zróżnicowanie tkanek, ale także lepsza dynamika badania z podaniem środka kontrastowego, w którym możemy wykonać 5, a nawet kilkanaście dość szybkich skanów, choć w ograniczonym zakresie, podczas gdy w TK mamy najczęściej do dyspozycji dwie fazy po podaniu kontrastu, plus skany opóźnione. Pozwala to na dokładniejszą ocenę charakterystyki wzmocnienia, co jest szczególnie ważne wobec dość dużej różnorodności naczyniaków i potrzeby ich różnicowania z pozostałymi zmianami.
Kolejną przewagą MR jest możliwość zastosowania dodatkowych sekwencji. Badanie dyfuzyjne (DWI) wykonywane jest już rutynowo i ułatwia różnicowanie i charakterystykę zmian, w szczególności pozwala na wyodrębnienie procesów złośliwych. Sekwencja przesunięcia chemicznego (dual echo) uwypukla zmiany z dużą zawartością tłuszczu i pomaga w różnicowaniu pomiędzy gruczolakami nadnerczy a pozostałymi zmianami. Metoda ta jest jednak nieco mniej wiarygodna od współczynnika wypłukiwania w TK, gdyż część zmian stanowią ubogotłuszczowe gruczolaki, mogące dawać fałszywy obraz zmiany złośliwej. Sekwencje cienkowarstwowe (np. FIESTA) pozwalają na uzyskanie obrazów najbardziej zbliżonych do anatomicznego. Spektroskopia wodorowa jest rzadko stosowana w obrębie jamy brzusznej, niewykluczone jednak, że nabierze znaczenia w przyszłości. Dzięki saturacji tłuszczu w poszczególnych sekwencjach można uzyskać ciemne tło podścieliska tłuszczowego, dzięki czemu łatwiej jest wyodrębnić zmiany patologiczne.
Podsumowanie
Podstawowym badaniem do [...]