Przydatność badań TK i MR w ocenie narządów klatki piersiowej i jamy brzusznej

MR  jamy brzusznej 

MR  sprawdza się najlepiej w  przypadkach weryfikacji zmian wykrytych badaniem TK  o  niepewnym charakterze. Najczęściej są  to  zmiany ogniskowe wątroby. Przewagą MR  jest nie tylko lepsza rozdzielczość liniowa i  zróżnicowanie tkanek, ale także lepsza dynamika badania z  podaniem środka kontrastowego, w  którym możemy wykonać 5,  a  nawet kilkanaście dość szybkich skanów, choć w  ograniczonym zakresie, podczas gdy w  TK  mamy najczęściej do  dyspozycji dwie fazy po  podaniu kontrastu, plus skany opóźnione. Pozwala to  na  dokładniejszą ocenę charakterystyki wzmocnienia, co  jest szczególnie ważne wobec dość dużej różnorodności naczyniaków i  potrzeby ich różnicowania z  pozostałymi zmianami.

Kolejną przewagą MR  jest możliwość zastosowania dodatkowych sekwencji. Badanie dyfuzyjne (DWI) wykonywane jest już rutynowo i  ułatwia różnicowanie i  charakterystykę zmian, w  szczególności pozwala na  wyodrębnienie procesów złośliwych. Sekwencja przesunięcia chemicznego (dual echo) uwypukla zmiany z  dużą zawartością tłuszczu i  pomaga w  różnicowaniu pomiędzy gruczolakami nadnerczy a  pozostałymi zmianami. Metoda ta  jest jednak nieco mniej wiarygodna od  współczynnika wypłukiwania w  TK, gdyż część zmian stanowią ubogotłuszczowe gruczolaki, mogące dawać fałszywy obraz zmiany złośliwej. Sekwencje cienkowarstwowe (np. FIESTA) pozwalają na  uzyskanie obrazów najbardziej zbliżonych do  anatomicznego. Spektroskopia wodorowa jest rzadko stosowana w  obrębie jamy brzusznej, niewykluczone jednak, że  nabierze znaczenia w  przyszłości. Dzięki saturacji tłuszczu w  poszczególnych sekwencjach można uzyskać ciemne ...