Przydatność badań TK i MR w ocenie narządów klatki piersiowej i jamy brzusznej

Ścieżka diagnostyczna badań jamy brzusznej 

Najlepsza pod względem diagnostycznym kolejność obrazowania jamy brzusznej rozpoczyna się od  badania USG, które może udzielić odpowiedzi na  większość pytań klinicznych. Niestety jest to  zarazem metoda niestandaryzowana, niepowtarzalna, nieweryfikowalna, a  jej jakość jest ściśle związana z  doświadczeniem, wiedzą i  umiejętnościami operatora. W  razie niejasności obrazu, niezgodności obrazu z  problemem klinicznym lub wykrycia zmian o  niepewnym charakterze, należy poszerzyć diagnostykę o  badanie TK, które jest jednocześnie metodą referencyjną. Na  tym etapie kończy się diagnostykę w  zdecydowanej większości przypadków, jednak w  razie dalszych wątpliwości można wykonać dodatkowo badanie MR  jamy brzusznej. Rezonans magnetyczny jamy brzusznej ocenia się w  łączności z  pozostałymi, wykonanymi już wcześniej badaniami. Rozpoczynanie diagnostyki jamy brzusznej od  badania MR  jest błędem, spotykanym dość często w  przypadku badań prywatnych, kiedy to  pacjent decyduje o  wykonaniu badania. Metoda ta, pomimo najlepszego zróżnicowania tkanek, jest bowiem zwykle obarczona artefaktami – w  górnym zakresie badania od  ruchów oddechowych przepony i  pracy serca, w  pozostałej części od  ruchowych artefaktów oddechowych i  ruchów jelit. Istnieje ryzyko przeoczenia niewielkich zmian, które byłyby widoczne w  badaniu TK  wykonanym na  pojedynczym wdechu. Dlatego rezonans magnetyczny służy głównie do  różnicowania zmian o  niejasnym charakterze, stwierdzonych w  badaniu TK.

Osobnym problemem jest zakres wymienionych badań, często mylony nie tylko przez pacjentów, ale też przez lekarzy klinicystów – USG jamy brzusznej obej...