Pakt dla zdrowia 2030

Grupy problemów

11 powyższych punktów porozumienia można z grubsza podzielić na pięć grup o przybliżonej problematyce, zaznaczając jednocześnie, że zastosowana systematyka ma charakter czysto subiektywny.

Finansowanie ochrony zdrowia

Pierwsza kwestia dotyczy fundamentalnych spraw finansowania systemu ochrony zdrowia. Strony zgodziły się, że w zakreślonej perspektywie roku 2030 powinny osiągnąć one poziom średniej krajów OECD, czyli około 7% PKB. Warto przy tym zaznaczyć dwie kwestie. W większości krajów Unii nakłady te są znacząco wyższe, obecnie najwyższe we Francji: 11,1% PKB, Holandii: 10,9% PKB, podobnie w krajach skandynawskich.

Po drugie, według wszystkich założeń potwierdzonych raportem (Global Health Care Outlook) z 2018 r., wydatki na ochronę zdrowia w świecie będą rosły systematycznie w średnim tempie 4,1% PKB rocznie. W 2021 r. mają stanowić 10,5% globalnego PKB, czyli około 8,7 bln USD. Głównymi stymulatorami tego procesu będą znane i opisywane wielokrotnie zjawiska: starzenie się społeczeństw, postęp technologii medycznych, wzrost kosztów pracy, a więc składek zdrowotnych, i rozwój rynków wschodzących. Innymi słowy, należy założyć, że dzisiejsza europejska średnia w 2030 r. będzie wyższa i zakładane w pakcie 7% PKB znajdzie się znowu znacznie poniżej jej poziomu.

Na marginesie, warto zauważyć, że porównywanie samych wskaźników udziałów procentowych w PKB różnych krajów może jednak prowadzić do mylnych wniosków. Przykładem może być choćby fakt, że zarówno w Rumunii, jak i Luksemburgu udział ten kształtuje się na poziomie 5% PKB. Ważne są zatem również nakłady per capita, a te w poszczególnych krajach różnią się...