Permanentny deficyt w ochronie zdrowia

Na  koniec I  kwartału br., według oficjalnych danych, zobowiązania ogółem placówek publicznej ochrony zdrowia wynosiły ponad 11,8  mld zł  i  miały tendencję rosnącą. W  przeciwieństwie do  zobowiązań wymagalnych rzędu 2,4  mld zł  – ich dynamika w  pierwszych trzech miesiącach 2018 roku spadała.

Polski system ochrony zdrowia funkcjonuje w  warunkach permanentnego deficytu zarówno zasobów, środków finansowych, kadr fachowców medycznych, jak i  swego rodzaju deficytu braku odwagi i  konsekwencji w  rozwiązywaniu nawet właściwie zdiagnozowanych problemów. Obserwując wieloletnie starania o  nadanie kształtu kolejnym reformom, trudno oprzeć się wrażeniu, że  najwięcej wysiłku wkładamy w  usuwanie problemów, które sami stworzyliśmy. Można również zaryzykować stwierdzenie, że  wiele podjętych działań było swoistymi reformami „zamiast”, czyli dokonywano zmian, zamiast zasilić system niezbędnymi pieniędzmi. Ich brak stał się jednym z  podstawowych czynników jego destrukcji. Niezbędne zwiększenie zasilania finansowego nie jest jednak tylko warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, aby osiągnąć istotną poprawę w  działaniu publicznej ochrony zdrowia. W  konsekwencji wydaje się oczywiste, że  przedstawiane dalej kwestie należy widzieć jako elementy pewnej całości, gdyż są  ze  sobą ściśle powiązane i  wzajemnie się warunkują.

Deficyt personelu medycznego