Operacje kardiochirurgiczne w inkubatorach – warunki bliższe ideałowi?

Zalety i ograniczenia zastosowania inkubatorów

Po przyjęciu dziecka na oddział jest ono umieszczane w inkubatorze zamkniętym, który służy ochronie noworodka przez cały czas pobytu na oddziale i podczas leczenia kardiochirurgicznego. Po potwierdzeniu rozpoznania i zakwalifikowaniu dziecka do operacji, np. zamknięcia przewodu tętniczego lub plastyki łuku aorty, wykonywane są niezbędne procedury przygotowawcze przed zabiegiem kardiochirurgicznym. Personel oddziału stara się, aby możliwie najwięcej procedur wykonywanych było w inkubatorze – dotyczy to m.in.: badań radiologicznych, przyłóżkowego badania echokardiograficznego, uzyskiwania dostępów naczyniowych, karmienia, ważenia itp. W dniu operacji z sali operacyjnej usuwany jest klasyczny stół operacyjny, natomiast dziecko transportowane jest na blok operacyjny w swoim inkubatorze, w którym zostało umieszczone w chwili przyjęcia do szpitala. Następnie inkubator z pacjentem ustawiany jest na sali operacyjnej, jego kopuła jest podnoszona, burty inkubatora zdejmuje się i dziecko przygotowywane jest do znieczulenia, a następnie do zabiegu operacyjnego (fot. 1). Należy podkreślić, że po ustawieniu kopuły inkubatora w pozycji „w górze” otwiera się promiennik ciepła, który od góry ogrzewa dziecko powierzchniowo; takie rozwiązanie umożliwia minimalizację zmian temperatury bezpośredniego środowiska zewnętrznego dziecka. Po przygotowaniu pacjenta do zabiegu przez anestezjologa i ułożeniu go we właściwej pozycji, za pomocą odpowiednich przycisków, w które wyposażony jest inkubator, ustawiana jest odpowiednia wysokość „stołu operacyjnego”. W trakcie całego zabiegu u dziecka operowanego w inkubatorze włączony jest promiennik ciepła znajdujący się na kopule inkubatora (fot. 2). Po zakończeniu operacji inkubator jest ponownie zamykany i pacjent transportowany jest w inkubatorze na oddział pooperacyjny (fot. 3), w którym przeb...