Niewydolność oddechowa w oddziale intensywnej terapii noworodka – aktualne standardy

Dziś na pierwszym planie znajduje się tendencja do prób pozostawienia pacjenta niewydolnego oddechowo na wentylacji nieinwazyjnej (rezygnacja z intubacji), a jeśli pacjent wymaga intubacji i wentylacji mechanicznej, priorytetem staje się jak najszybszy powrót do wentylacji nieinwazyjnej.
Problem niewydolności oddechowej to jedno z podstawowych zagadnień w neonatologii. Przyczyn niewydolności oddechowej prowadzącej do konieczności zastosowania wsparcia oddechu u noworodka jest wiele: zespół zaburzeń oddychania (najczęstszy powód), przejściowe tachypnoe noworodka, bezdechy, zapalenie płuc, wstrząs septyczny, zespół aspiracji smółki, przetrwałe nadciśnienie płucne, przewlekła wentylacja, dysplazja oskrzelowo-płucna, zespoły ucieczek powietrza, szereg wad wrodzonych górnych i dolnych dróg oddechowych, przepuklina przeponowa, atrezja przełyku. Patologie te mogą nakładać się na siebie u jednego pacjenta, a każdy z tych stanów może różnić się, czasem nawet dość znacznie, podejściem do leczenia niewydolności oddechowej i problemem zastosowania wsparcia oddechu.
Na przestrzeni ostatnich lat znaczącą ewolucję przeszła strategia leczenia niewydolności oddechowej noworodka. Kilkanaście lat temu podstawową umiejętnością neonatologa była zdolność intubacji i prowadzenia wentylacji inwazyjnej. Dziś konieczność posiadania tych umiejętności oczywiście jest i pozostanie niezbędna, ale na pierwszym planie uwidacznia się tendencja do prób pozostawienia pacjenta niewydolnego oddechowo na wentylacji nieinwazyjnej (rezygnacja z intubacji), a jeśli pacjent wymaga intubacji i wentylacji mechanicznej, priorytetem staje się jak najszybszy powrót do wentylacji nieinwazyjnej. Takie postępowanie możliwe jest dzięki stosowanej prenatalnie i od pierwszych minut po urodzeniu profilaktyce [...]