Niewydolność oddechowa w oddziale intensywnej terapii noworodka – aktualne standardy

fot. iStock

Dziś na  pierwszym planie znajduje się tendencja do  prób pozostawienia pacjenta niewydolnego oddechowo na  wentylacji nieinwazyjnej (rezygnacja z  intubacji), a  jeśli pacjent wymaga intubacji i  wentylacji mechanicznej, priorytetem staje się jak najszybszy powrót do  wentylacji nieinwazyjnej.

Problem niewydolności oddechowej to  jedno z  podstawowych zagadnień w  neonatologii. Przyczyn niewydolności oddechowej prowadzącej do  konieczności zastosowania wsparcia oddechu u  noworodka jest wiele: zespół zaburzeń oddychania (najczęstszy powód), przejściowe tachypnoe noworodka, bezdechy, zapalenie płuc, wstrząs septyczny, zespół aspiracji smółki, przetrwałe nadciśnienie płucne, przewlekła wentylacja, dysplazja oskrzelowo-płucna, zespoły ucieczek powietrza, szereg wad wrodzonych górnych i  dolnych dróg oddechowych, przepuklina przeponowa, atrezja przełyku. Patologie te  mogą nakładać się na  siebie u  jednego pacjenta, a  każdy z  tych stanów może różnić się, czasem nawet dość znacznie, podejściem do  leczenia niewydolności oddechowej i  problemem zastosowania wsparcia oddechu.

Na  przestrzeni ostatnich lat znaczącą ewolucję przeszła strategia leczenia niewydolności oddechowej noworodka. Kilkanaście lat temu podstawową umiejętnością neonatologa była zdolność intubacji i  prowadzenia wentylacji inwazyjnej. Dziś konieczność posiadania tych umie...