Monitorowanie hemodynamiczne okołooperacyjnym wsparciem w kardiochirurgii i anestezjologii

Kardiochirurgia

Monitorowanie hemodynamiczne w kardiochirurgii oznacza w chwili obecnej głównie zastosowanie badania echokardiograficznego (ECHO), zarówno na etapie diagnostyki przedoperacyjnej, śródoperacyjnie podczas zabiegu oraz w okresie nadzoru pooperacyjnego. Są dostępne dwie metody badania ECHO: przezklatkowa – będąca najczęściej domeną kardiologów oraz przezprzełykowa – głównie śródoperacyjna. Dotyczy ona głównie wad zastawkowych (do 30% wykonywanych zabiegów w Polsce) oraz pooperacyjnego nadzoru, zwłaszcza nad powikłanymi przypadkami klinicznymi. Wszystkie trzy grupy zawodowe: kardiolodzy, kardiochirurdzy oraz kardioanestezjolodzy, używają różnych technologii ECHO w zależności od sytuacji klinicznej i organizacji pracy [7]. Opublikowane w 2018 roku wytyczne ESC/EACTS [Grupa Robocza Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) i Europejskiego Towarzystwa Kardio- i Torakochirurgów (EACTS)], dotyczące leczenia zastawkowych wad serca podkreślają znaczenie zastosowania echokardiografii jako kluczowego badania dla oceny stanu i funkcjonowania zastawek serca na etapie diagnostyki oraz nadzoru śród- i pooperacyjnego podczas zabiegów otwartych lub przezskórnych. Zwracają także uwagę na znaczenie szkolenia i doświadczenia personelu medycznego dokonującego oceny ECHO (tab. 1).

Stałe miejsce w kardiochirurgii ma użycie w monitorowaniu hemodynamicznym cewnika w tętnicy płucnej (PAC − pulmonary artery catheter – lub cewnika Swana-Ganza). Nadal jest określany jako „złoty standard” oceny dynamiki zaburzeń układu krążenia. Jest to inwazyjna technologia zarezerwowana dla pacjentów wysokiego ryzyka poddanych kompleksowym (dużym) interwencjom kardiochirurgicznym, zwłaszcza w przypadku: bardzo niskiego rzutu serca, licznych wad zastawkowych, nadciśnienia płucnego, ciężkiej niewydolności prawo- lub lewokomorowych oraz do o...