Sytuacja szpitali w Polsce po wprowadzeniu sieci

Szpitale nie muszą przynosić zysków

Oczywiście nie mówimy o tym, że szpitale publiczne mają zarabiać. Ich właściciele oraz zarządzający nimi powinni po prostu z większą rozwagą wydawać środki. Jeśli w źle zorganizowanej ochronie zdrowia powiaty sięgają po pieniądze publiczne, czyli de facto nasze, a bezrefleksyjnie nie przyjmują do wiadomości tego, że robią coś źle, to pojawia się problem. Politycy samorządowi każdego szczebla swoim działaniem starają się usatysfakcjonować wszystkich wyborców. Ochrona zdrowia, jak pokazała ostatnia kampania wyborcza, jest wciąż nośnym tematem, a to oznacza brak zgody na optymalizację działań w tym obszarze, o likwidacji nierentownych oddziałów nawet nie wspomnę.

Postawmy na to, żeby w regionie był jeden wyspecjalizowany ośrodek zabiegowy, należący do kilku właścicieli/powiatów, z najlepszą kadrą i bardzo dobrą diagnostyką. Taki szpital powinien funkcjonować w systemie zmianowym, tak aby wyczerpać potencjał infrastruktury. Dziś po godzinie 15 co do zasady nie operuje się pacjentów planowych. Zasoby pracują przez 8 godzin, a pacjenci umierają w kolejkach. Czas to zmienić.

Przebudować system

Trzeba przebudować system. Często spieram się z osobami, które mówią, że powinno trafić do niego więcej pieniędzy, w związku z tym ja pytam − ile? I dlaczego akurat tyle? Powinniśmy odpowiedzieć sobie na trzy fundamentalne pytania: Co? Jak? Za ile? Uważam, że najpierw trzeba sobie wyobrazić, jak system powinien wyglądać w oparciu przede wszystkim o potrzeby epidemiologiczne coraz starszego społeczeństwa, dokonać rewizji istniejącej infrastruktury, a następnie policzyć, ile to będzie kosztowało. Moim zdaniem czas najwyższy zacząć premiować wszelkie zachowania prozdrowotne. Profilaktyka zdrowotna jest kluczowa do obniżenia kosztów systemu. Zapobiegajmy, a nie leczmy.

Gdybym miał wpływ na wysokość składki zdrowotnej, zróżnicowałbym ją z całą pewnością. Wprowadził okresowe obowiązkowe badania. Premiowałbym niższą składką osoby prowadzące zdrowy styl życia, większą płaciłyby te, które bezrefleksyjnie degradują zdrowie, oczekując później drogiej pomocy od systemu. W lecznictwie stacjonarnym jestem zwolennikiem zachowania aktualnego katalogu świadczeń gwarantowanych, z tą różnicą, że ustaliłbym zryczałtowaną kwotę na każde świadczenie, z możliwością jednak dopłacenia przez pacjenta, czy do metody leczenia, czy do np. lepszej jakości materiału wszczepialnego. Soczewki czy endoprotezy są tu świetnym przykładem. Oczywiście wykorzystałbym w tym celu dodatkowe ubezpieczenie. Dziś to lekarz decyduje o tym, jakiej jakości materiał zastosuje do wszczepu, czy ten droższy, czy najtańszy. Jako pacjenci powinniśmy mieć na to wpływ.

Jestem olbrzymim entuzjastą nowych technologii, innowacji oraz wykorzystywania sztucznej inteligencji w ochronie zdrowia. Z całą pewnością ich zastosowanie wpłynie na skuteczniejsze rozpoznanie stanu zdrowia pacjenta czy też poprawi jego komfort poprzez zastosowanie mniej inwazyjnej metody terapeutycznej. Ubolewam jednak, że lecznictwo stacjonarne z takim trudem wykorzystuje innowacyjne rozwiązania informatyczne, zwłaszcza w zarządzaniu szpitalami. Szpital w wersji „smart” powinien integrować zarówno wszystkie obszary medyczne, jak i te niemedyczne. W szpitalach, niezależnie, czy są to szpitale powiatowe, czy olbrzymie kliniki, wciąż funkcjonuje równolegle wiele programów informatycznych, które ze sobą nie współpracują. Część procesów wciąż wykonywanych jest ręcznie.

Puentując, system ochrony zdrowia, nie tylko zresztą polski, wchłonie każde pieniądze. Ustalmy priorytety, ustalmy, jak je zrealizować, a potem za ile. Bezrefleksyjne wrzucanie coraz wyższych kwot do systemu niczego nie zmieni, a z całą pewnością nie spowoduje naprawy systemu ochrony zdrowia. Pamiętajmy, że dobro pacjenta winno być najwyższym z celów.