Oddziały intensywnego nadzoru kardiologicznego − aktualne rozwiązania technologiczne

fot. iStock

Artykuł stanowi opracowanie struktury i wyposażenia oddziałów intensywnego nadzoru kardiologicznego. Zasady funkcjonowania oraz rozwiązania technologiczne zostały oparte o aktualne wytyczne prawne.

Historia powstania oddziałów intensywnego nadzoru kardiologicznego (Coronary Care Unit – CCU) sięga początku lat 60. XX wieku. Jeszcze w latach 50. amerykańscy kardiolodzy rekomendowali leczenie zawału serca w warunkach domowych. Za twórców idei powstania takich wydzielonych oddziałów uważa się dr. Desmonda Juliana z Edynburga oraz Amerykanina Morrisa Wilburne’a (1). Obaj w 1961 roku opublikowali zbieżne podstawowe założenia ról, jakie miały spełniać takie oddziały prowadzone przez kardiologów – ciągłe monitorowanie elektrokardiograficzne, podejmowanie resuscytacji krążeniowo-oddechowej przez wykwalifikowany personel, zewnętrzną defibrylację i stymulację serca. Dedykowane były one chorym z zawałem serca lub niestabilną chorobą wieńcową. Niezależnie rozwijały się tzw. Intensive Care Unit (ICU) prowadzone przez anestezjologów. Podstawowym wskazaniem do hospitalizacji w ICU była niewydolność oddechowa wymagająca wentylacji mechanicznej (2). Dzięki wprowadzeniu CCU zanotowano istotny spadek śmiertelności wewnątrzszpitalnej u chorych po zawale serca z 30-40% w latach 50. do 15-20% w latach 70. XX wieku (3, 4, 5).

Twórcą oddziałów intensywnej ter...